|
Bergman nocą
reżyseria: Ingmar Bergman
czas trwania:
316 min. |
CZARODZIEJSKI FLET | TROLLFLÖJTEN
reż. Ingmar Bergman, Szwecja 1975, 135’
Oscary 1976: nominacja do nagrody za najlepsze kostiumy
Złote Globy 1976: nominacja do nagrody dla najlepszego filmu obcojęzycznego
Nagrody BAFTA 1976: Nagroda BAFTA TV dla najlepszego programu zagranicznego
Cezary 1976: nominacja do nagrody dla najlepszego filmu zagranicznego
Ingmar Bergman zobaczył operę Czarodziejski flet po raz pierwszy w wieku 12 lat i został nią oczarowany niczym muzyką tytułowego fletu. Rozpalała ona jego wyobraźnię przez kolejne czterdzieści cztery lata do czasu, aż sam przelał tę dziecięcą fascynację na ekran realizując Czarodziejski flet dla szwedzkiej telewizji.
Czarodziejski flet Bergmana to baśniowa opowieść o sile dobra i miłości. Królowa Nocy oferuje Taminowi rękę swojej córki Paminy, pod warunkiem, że oswobodzi ją spod władzy jej ojca i księdza Sarastro. Królowa daje młodzieńcowi czarodziejski flet i magiczne dzwonki ptaków dla myśliwego Papageno, który ma towarzyszyć bohaterowi. Duet wyrusza w podróż ku miłości i wiedzy.
ZWIASTUN z napisami w j. angielskim:
WAKACJE Z MONIKĄ | SOMMAREN MED MONIKA
reż. Ingmar Bergman, Szwecja 1953, 96’
Czarno-biały świat sztokholmskiego proletariatu. Brudne ulice, ciasne mieszkania, podrzędne knajpy. Ciężka praca, narastające przygnębienie. Od tego wszystkiego postanawiają uciec młodzi kochankowie: Harry i Monika. Skradzioną motorówką wyruszają na wakacje, w czasie których beztrosko podróżują od brzegu do brzegu, pływają, opalają się i cieszą swoimi ciałami. Snują też wizje wspólnego, oczywiście szczęśliwego życia. Konfrontacja ich marzeń z rzeczywistością przypomina zderzenie rozpędzonego samochodu z betonową ścianą. To wczesne dzieło mistrza Ingmara Bergmana początkowo zyskało rozgłos ze względu na obyczajową śmiałość. Z czasem doceniono je także za artystyczne walory. Najbardziej chwalił je Jean-Luc Godard, który w pochodzącej z 1958 roku recenzji napisał, że Wakacje z Moniką są dla współczesnego kina tym, czym Narodziny narodu były dla kina klasycznego.
(Piotr Mirski dla www.nowehoryzonty.pl)
ZWIASTUN z napisami w j. angielskim:
PERSONA | PERSONA
reż. Ingmar Bergman, Szwecja 1966, 85’
Nagrody Szwedzkiego Instytutu Filmowego 1967: Złoty Żuk dla najlepszego filmu i najlepszej aktorki pierwszoplanowej (Bibi Andersson)
Nagrody BAFTA 1968: nominacja do nagrody dla najlepszej aktorki zagranicznej (Bibi Andersson)
Terkoczący projektor wyświetla na ekranie przeróżne obrazy, których związku ze sobą widzowie mogą się jedynie domyślać. Po tym ostentacyjnie awangardowym preludium, obnażającym maszynerię kinowej fikcji, zaczyna się właściwa część filmu. Oto młoda pielęgniarka Alma (Bibi Andersson) ma się zaopiekować słynną aktorką Elisabet Vogler (Liv Ullman), która znajduje się w stanie egzystencjalnego kryzysu. Pacjentka ucieka przed światem w bierność i milczenie. Kobiety wkrótce przenoszą się ze szpitala do domku nad morzem, gdzie ich relacja staje się coraz bardziej toksyczna. Dialektyka miłości i oziębłości. Fuzja umysłów. Metaforyczny i literalny wampiryzm. Wraz z upływem czasu kameralny dramat przepoczwarza się w psychologiczny horror. Równocześnie drapieżną i poetycką Personę Ingmar Bergman uważał za jeden ze swoich najbardziej spełnionych filmów.
(Piotr Mirski dla www.nowehoryzonty.pl)
ZWIASTUN:
Filmy prezentowane w ramach: Conrad Festival 2018: pasmo filmowe
