|
Niedźwiedzie nie istnieją
tytuł oryginalny:
Khers nist
reżyseria: Jafar Panahi
czas trwania:
106 min. |
MFF w Wenecji 2022 - wygrana: Nagroda Specjalna Jury - Zwycięzca (Jafar Panahi)
MFF w Wenecji 2022 - nominacja: Złoty Lew - Udział w konkursie głównym (Jafar Panahi)
MFF w Toronto 2022 - nominacja: Nagroda Festiwalowa w sekcji 'Prezentacje Specjalne' ('Special Presentations') - Udział w sekcji (Jafar Panahi)
MFF w Valladolid 2022 - nominacja: Złoty Kłos - Udział w konkursie głównym (Jafar Panahi)
Zdobywca Nagrody Specjalnej Jury na festiwalu w Wenecji, film zrealizowany w tajemnicy przed irańskimi władzami.
Jego twórca, Jafar Panahi, brawurowo i ze swadą poruszając się po dobrze sobie znanym pograniczu fikcji i dokumentu, opowiada o reżyserze (w tej roli sam Panahi), który zaszywa się na prowincji, by stąd nadzorować projekt do którego zdjęcia powstają w pobliskiej Turcji. Wierzy, że z dala od Teheranu zdoła schronić się przed czujnym okiem władzy, ale to życzeniowe myślenie nie wytrzymuje jednak konfrontacji z rzeczywistością.
Atmosfera wokół jego zaangażowanego politycznie melodramatu staje się coraz bardziej napięta, na domiar złego niepokój udziela się także mieszkańcom goszczącej reżysera wioski. Na zakurzonych uliczkach groza spotyka absurd, a najlepszą bronią przed tytułowymi niedźwiedziami – których nikt nie widział, lecz wszyscy się ich boją – okazuje się czarny humor. Jafar Panahi, do niedawna więzień reżimu, podejmuje trudne tematy z lekkością i swadą artysty, który doświadczając opresji, pozostaje wewnętrznie wolny.
| Jafar Panahi, the indefatigable filmmaker, never loses his vigor and continues his guerrilla warfare against the Iranian regime. Navigating the familiar borderlands between fiction and documentary, he spares no one, not even his own environment or himself. In No Bears, Panahi reveals how, from the perspective of the Iranian provinces, isolated from his crew and communicating with them solely through the internet (as the director is still formally banned from making films), he oversees the production of a new project. Panahi tries to put on a brave face and endure discomfort, believing that by staying away from Tehran, he can seek refuge from the watchful eye of authority. However, the artist's wishful thinking succumbs to the harsh realities, and the atmosphere surrounding his politically engaged melodrama grows increasingly tense. The titular bears serve as the immediate source of tension, but it is the ideological disputes, in which Panahi himself becomes entangled, that prove far more dangerous. The intensity of these experiences significantly impacts the director, who poses the question of whether fiction can still help us come to terms with an increasingly terrifying reality.
ZWIASTUN:
