|
Macondo
tytuł oryginalny:
Macondo
reżyseria: Sudabeh Morteza
czas trwania:
93 min. |
MFF w Berlinie 2014: konkurs główny
Forum Kina Europejskiego Cinergia w Łodzi 2014: Kryształowa Łódka dla najlepszego debiutu europejskiego
Festival del Cinema Europeo 2014: nagroda za najlepszy scenariusz i nagroda Cineuropa
MFF w Karlowych Warach 2014: nagroda krytyków „Variety”: Europe Now!
MFF w Hongkongu 2014: Firebird, Grand Prix sekcji Młode Kino
Scarborough Film Festival 2014: nagroda za wyróżniające się osiągnięcia w reżyserii
2014: MFF w Seattle, MFF w Sydney, Paris Cinéma Le Festival, MFF w Melbourne, MFF w Guanajuato
Film o wchodzeniu w dorosłość i zderzeniu kultur, osadzony w środowisku czeczeńskich uchodźców w Wiedniu.
Chociaż Ramasan ma dopiero 11 lat, spoczywa na nim ogromna odpowiedzialność. Według czeczeńskiej tradycji stał się właśnie mężczyzną stojącym na czele domu, który zamieszkuje razem z matką i młodszymi siostrami. Domu nietypowego, bo umiejscowionego na przedmieściach Wiednia, w tytułowym obozie dla uchodźców Macondo.
Ramasan mówi po niemiecku o wiele lepiej niż jego matka, Aminat, często pełni więc rolę tłumacza. Jego opieka nad kobietą wiąże się także z wyjaśnianiem jej treści dokumentów przychodzących z urzędów czy ze szkoły. Aminat wciąż próbuje przepracować traumy, które wywołały u niej utrata męża i wyjazd z rodzinnej Czeczenii. Na dodatek musi poradzić sobie jako samotna matka w obcym dla siebie środowisku wiedeńskich emigrantów.
Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy w życiu rodziny pojawia się Isa, podający się za przyjaciela ojca i męża.
Film wyróżnia się celnym zmysłem obserwacji i pełnym niuansów portretem środowiska uchodźców, unika przy tym łatwych publicystycznych tez i prawienia morałów. Fabularny debiut Sudabeh Mortezai, która zrealizowała dotąd dwa filmy dokumentalne o tematyce irańskiej, wypływa z doświadczenia samej reżyserki, przybyłej do Wiednia z Teheranu w wieku dwunastu lat. Mortezai opowiada o swoim debiucie: Nie szukałam klasycznej opowieści o uchodźcach. Zależało mi na tym, żeby spojrzeć na definicję słowa „integracja” z pozycji osób ze środka obozu. Zazwyczaj debaty wokół „integracji” toczą się bez ich udziału. Ci ludzie stają się tematem, sprawą. Spojrzenie z zewnątrz dominuje w dyskursie medialnym. A mnie zależało właśnie na tej wewnętrznej perspektywie. Wydaje mi się, że doświadczyłam jej na sobie.
Wspaniale zagrany, osadzony w autentycznym kontekście i imponująco sfilmowany. Jenny Kiang, Indiewire
Film o wielkim sercu. Lars-Olav Beier, Spiegel Online
Dzięki wrażliwemu podejściu reżyserka wiarygodnie portretuje rzeczywistość dziecka i sytuacje społeczną, w jakiej się znalazł.
Nicolas Gilson, Un Grand Moment de Cinéma... ou pas!
ZWIASTUN:
